“
Edip Cansever’e…
”
“Yüzüdür şairin kanarsa yalnızlıktan
Bir yüz ki upuzun kadınsız günler gibi
Ve nasıl bir acıdır ki, acıyla anlatılmaz
Bir hiçin bir ağızla duraksız kemirildiği
Öyle bir sıkıntı ki ölümle kımıldamaz…”
(Şairin Kanı – Edip Cansever)
Yoruldum,
Kimsesizliğinin baş döngüsüne kapılmış bir kalabalığı,
İçimdeki kadim yalnızlığın şefkatiyle okşamaktan
Ve her gün bir kâşif gibi
Siluetini içimde yitirmiş suretleri aramaktan.
Yiteni bulmanın amansız sancısı kasıklarımdayken,
Gidenler bu kadar çokken
Ve gelmiyorken beklenen, üşüyorum.
Belki de kavramların ötesine düşüyor özlediğim
Ve ne zaman ellerin için bir rüyaya uyusam
Ürperiyorum.
Hep bir acı giyinmekten tutuşuyor tenim,
Nihayetinde bir veda türküsü oluyordu yaşamak
Hiç olmayacak ellerini avuçlarıma
Kimsesiz kalabalığımı duldama
Gidenleri acılarıma sarıp kapıyorum gözlerimi
Yorgunum diyor çığlığım
Ölüm oluyor varlığım.
Musa ÇELİK