Cennetin Sokak Çocukları

       herkesin bir kimsesi vardır

                                 bilmez miyim!

                                         bir de kimsesizliği…

//Yılmaz ODABAŞI

Sürgünüm
Hudutları yitirdi yüreğim
Savrulmuş bir efkâr kadar sahipsizim
Sıkılmış bir yumruk kadar yalnız

Gölgesiz dolaşıyoruz tüm sokakları
Yalnızlığım ve ben!
Her köşe başında ayrı bir tılsım
sen hep izdüşümü oluyorsun ıssızlığımın.

Sokakların isimlerini değiştiriyoruz
Adını veriyoruz tüm sokaklara
Ben adını fısıldıyorum
sen kimsesiz bir çocuk olup üşüyorsun
Ondandır haykıramayışım adını
Ondandır bu kentin tüm sokaklarının hüzün kokması

Bir ben varım sokaklarda
Birde ruhu arafta tenler
Gözlerimi kapıyorum
Yüreğim evrenle sancıyor sanki
Ve anlıyorum
Bu insan olmayı keşfetmenin kaderi…

Ve ustaya sesleniyorum

                   biz “tanrının üvey evlatları” değil
cennetin sokak çocuklarıyız…

 MUSA ÇELİK